Многу пати сум го кажала ова, но со секое слушање/навраќање на „Архангел“ откривам нови слоеви на нивниот музичко-поетско-општествен гениј и не можам поинаку освен да се предадам и да се восхитувам.
Сѐ што ќе кажам и премолчам за „Архангел“ и Скопје секогаш ќе биде крајно субјективно.
Дури и додека го пишувам текстов знам дека нема да можам да ја задржам објективноста во пренесувањето на тоа што значи музиката на „Архангел“ за Скопје, а тоа ми се докажа на вчерашниот концерт на кој стиховите на урбаниот поет Ристо Вртев одново оживеаја во музиката на „Архангел“, низ призмата на маестро Џијан Емин, со неповторливата Македонска филхармонија.
Вртев заплака на „Милион долари“. Секој од нас си заплака на стихот што е „наш“. Кој од среќа, кој од тага.
Ми се чини и не можеше да биде посоодветно одбележувањето на 58-та годишнина од денот кога Скопје за миг умре и пак се крена од пепелта како феникс, кога на плеќите на светската солидарност одново никна градот што го сакаме „во сите можни облици“, отколку со една нова инкарнација на, веќе шестдеценискиот гениј, Вртев.
Во секој стих на епохалните „Архангел“ дише некој дел на Скопје што или живее само во колективната меморија на секој кој се чувствува како скопјанец и за кој тоа не е географски наследена карактеристика, или дел што сѐ уште постои во некоја нова форма, а сепак истата непобитна содржина.
Бидејќи „Архангел“ не се само бенд и Скопје не е само град. На вчерашниот концерт во Градскиот Парк сите ја почувствувавме таа универзална љубов, бевме свесни дека сме ја имале уникатната привилегија да бидеме дел од приказната наречена „Архангел“. Вчера музиката невидливо нѐ поведе „в постела од топли прегратки“ и сите го почувствувавме „тој плач на детето во себе“.
Токму „Архангел“ се поезијата на Скопје – поезијата што успева одново и одново да ја долови личната и универзалната човекова љубов, болка, лудило и (не)среќа. Особено скопската.
Маестро, свири ја уште еднаш, за Скопје. Овојпат без солзи.
