Природата во околината на некогашната нуклеарна електрана во Чернобил неверојатно се разви низ овие три децении, што создаде еден вид „рај на Земјата“ – нема луѓе, шумите се преубави, а реките и езерата се чисти. Украинците и Русите донесоа најразлични животни таму што досега се имаат прилично раширено.
За целиот свет, Чернобил е „и од господ заборавена дупка“ каде некогаш имаше град од 14.000 жители што своевремено беше важно трговско и индустриско седиште на речниот пат меѓу Балтичкото и Црното Море.
Градот беше оддалечен само 15 километри од познатата нуклеарна електрана „Ленин“ каде во 1986 година се случи катастрофа на реакторот број 4. Меѓутоа, градот Припјат помина уште полошо – 50.000 жители од кои голем дел работеа во електраната беа принудени да ги напуштат своите домови засекогаш и никогаш не погледнаа назад.
Денес, тоа се напуштени градови. Станови, базени, болници и училишта зјаат празни и напуштени и пропаѓаат без човечки допир веќе три децении. Затоа природата си го прави своето – дрвја, грмушки, бршлени и друго зеленило го „окупира“ просторот, непречено ширејќи се наоколу. Животните сега царуваат со Чернобил и живеат како во рај, вели Михаил Балонов, научен соработник на Рускиот институт за радијација и хигиена.
„Поголема е веројатноста дека таму ќе ве изедат волци, отколку дека ќе се озрачите. Природата неверојатно се разви во овие предели. Таму е рај на земјата за природа - нема луѓе, шумите се преубави, а реките и езерата се чисти“, вели тој.
Тоа за „Спутник“ го потврдува и Владимир Губарев, еден од првите новинари кои го посетија Чернобил по катастрофата. Тој вели дека природата изгледа фантастично и дека има неверојатни примероци на флора и фауна, но честа е појавата на албинизам.
Сите оние приказни за двоглави кози и унакажани луѓе се чиста измислица, вели тој.
„Имаше многу неверојатно приказни на сметка на Чернобил, но научниците уште тогаш кажуваа дека најголем проблем всушност ќе бидат онколошките болести и тоа поради неадекватната заштита на луѓето кои живееја таму. Тоа и се случи и последиците се чувствуваат и денес“, вели тој.
